Ode aan de huurdersbelangenvertegenwoordigster

Deze week hoorde ik dat Jolanda Kalter is overleden. Je kent haar waarschijnlijk niet, want ze woonde in Amersfoort. Ze was de fantastische voorzitter van de huurdersbelangenvereniging (HBV) Hestia, één van de HBV’s van woningcorporatie Portaal. Wat een vitale vrouw, en wat gaf ze veel kleur aan vergaderingen en andere bijeenkomsten! Wel gepensioneerd, nog niet heel oud, en dan plotseling toch niet meer hier. Het is een grote schok voor me.

Nu hebben we in Leiden ook zulke sterke vrouwen die actief zijn met huurdersparticipatie, wijkverenigingen en zo. Ze heten Ali, Paula, Jannie, An, Sarie, Connie, …. Vaak vrouwen die in Leiden geboren zijn, hun hele leven erg actief zijn geweest, en nu oud zijn. Maar ze zijn over het algemeen helemaal niet grijs (voor mooi gekapte haren moet je ook bij de Leidse HBV’s zijn) en ze komen nog steeds op voor de belangen van huurders. Ze zijn in de loop van de jaren erg deskundig geworden, en weten hoe de ingewikkelde regels van de volkshuisvesting in elkaar steken. Dit in tegenstelling tot veel politici van gemeenten en het land, die zonder zich te laten adviseren of zaken door te rekenen even wat ‘handige ingrepen’ voor de woningsector verzinnen. Daardoor zakken decennialang opgebouwde verworvenheden als een pudding in elkaar.

Dat ik mijn persoonlijke schok over Jolanda omzet in een blog op deze site, is omdat ik veel zorgen heb over de toekomst van de sociale woningen in Leiden. Ik hoop dat er in de stad van morgen ruimte is voor mensen van allerlei afkomst, leeftijd, scholing, activiteiten, inkomensklassen, enzovoorts. Dat betekent dat we vanaf vandaag de voorraad betaalbare woningen niet moeten verkwanselen: het is erg belangrijk dat de corporaties en andere beheerders deze woningen verduurzamen, en dat we de wijken waarin ze staan goed verzorgen. Daar horen nu en later zeker heel andere participatievormen bij dan die we uit de oude tijd (en van de oudere blanke dames en heren) gewend zijn. Maar de rode draad van lange termijn-beleid met compassie voor ‘de doelgroepen’ blijft even hard nodig als de afgelopen tientallen jaren: als gevolg van economische ontwikkelingen groeit het aantal huishoudens dat zich geen eigen huis of dure huurwoning kan permitteren. Daarvoor opkomen is iets anders dan actief meedoen met een tijdelijk project direct om de hoek.

Daarom hoop ik dat er altijd weer Jolanda’s zullen zijn die bereid zijn zich jarenlang te ontwikkelen en in te zetten, zodat zij de corporaties van een geweten blijven voorzien, en zich zonodig roeren in de stad.

Geplaatst door Mieke Weterings